22 ¹ Głos zabrał Elifaz z Temanu i rzekł: ² «Czy ludzie dodają coś Bogu? Czy mądrość nie służy im samym?* ³ Czy Wszechmocny ma zysk z twojej prawości lub korzyść - że droga twoja dobra? ⁴ Czyż za pobożność twą karci się ciebie i wytacza ci sprawę przed sądem?* ⁵ Czy nie za zło twoje znaczne? Czy nie za nieprawość bez granic? ⁶ Braci ograbiasz bezprawnie i zdzierasz suknie obdartym. ⁷ Wody odmawiasz spragnionym, nie dajesz chleba głodnemu. ⁸ Kto pięści zaciska, ma ziemię, może tam mieszkać dostojny, ⁹ a wdowę to z niczym odprawiasz, miażdżysz ramiona sierotom. ¹⁰ Stąd wokół ciebie są sieci, i przeraża cię nagła bojaźń, ¹¹ lub raczej ciemności - nie widzisz, a przecież zalewa cię potop*. ¹² Czyż Bóg nie wyższy od nieba? Patrz w niebo! Jak gwiazdy wysoko!* ¹³ A ty powiadasz: "Czy Bóg wie cokolwiek, czy spoza chmur może sądzić? ¹⁴ Chmura - zasłoną: Nie widzi. Chodzi po strefach niebieskich". ¹⁵ Chcesz drogi ciemności* się trzymać, którą kroczyli występni? ¹⁶ Ci poginęli przed czasem, powódź im ziemię pokryła*. ¹⁷ A Bogu mówili: "Idź precz! Co zrobić nam może Wszechmocny?" ¹⁸ On bogactwem napełniał ich domy, knowania złych odeń daleko. ¹⁹ Patrzą i drwią sprawiedliwi*, i człowiek prawy się śmieje: ²⁰ "Czyż nie ginie ich własny dobytek? Bogactwo ich ogień pożera". ²¹ Pojednaj się, zawrzyj z Nim pokój, a dobra do ciebie powrócą. ²² Przyjmij z Jego ust pouczenie, nakazy wyryj w swym sercu. ²³ Wyzdrowiejesz*, gdy wrócisz do Wszechmocnego, usuniesz z namiotu nieprawość. ²⁴ Gdy złoto jak proch ocenisz, a Ofir* jak piasek rzeczny. ²⁵ Wszechmocny twą sztabą złota i srebrem błyszczącym dla ciebie. ²⁶ Nadzieją twą będzie Wszechmocny, obrócisz wzrok twój na Boga, ²⁷ wezwiesz Go, a On cię wysłucha, wypełnisz swoje śluby, ²⁸ zamiary swe przeprowadzisz. Na drodze twej światło zabłyśnie. ²⁹ On pychę wyniosłą uniża, tych wsławia, co oczy spuszczają. ³⁰ Uratuje prawdziwie czystego, za czystość rąk uratuje».